Maria: ‘Ik maakte dit portret als toelatingsproef voor mijn opleiding Illustratie. De jaren daarvoor waren turbulent geweest. Ik was mijn inspiratie kwijtgeraakt, maar begon met hernieuwd zelfvertrouwen aan het schooljaar. Ik zag het als een nieuw pad. Niet verwonderlijk dat ik me voor de opdracht net toelegde op een reeks zelfportretten, waarin ik telkens een andere laag van mezelf blootlegde.

Dit werk gaat over een gevoel van zelfverlies. Soms ben je de weg kwijt. De leegte die je op zo een moment voelt, toon ik in deze tekening ook letterlijk. Ik werkte maar een klein deel van de tekening af: het grote witte vlak staat symbool voor dat leeg gevoel. Meestal begin ik vanuit een vaag idee te tekenen en voeg ik gaandeweg details toe. Al gebeurt het ook dat ik een heel duidelijk beeld voor ogen heb. Op zo’n moment verlies ik mezelf al eens in research, bijvoorbeeld naar insecten, planten of kunstgeschiedenis.

Het onderzoeken en nadenken wordt dan deel van het werk. Dit portret tekende ik in mijn atelier thuis, waar ik meestal werk. Liefst van ’s avonds tot in de vroege uurtjes. Op die momenten kan ik de drukte van de dag beter loslaten en verdwaal ik in mijn werken. Maar ik trek ook af en toe naar buiten, dan zoek ik met mijn schetsboek naar een rustige plek in het bos. Ik geniet ervan om op prachtige verborgen stukken bos te stuiten. Die stralen tegelijkertijd een gevoel van kalmte en levendigheid uit. De meeste inspiratie haal ik uit de natuur. Ik heb interesse in natuurlijke processen, in hoe alles past in de grote ingenieuze werking van de aarde. Ook in iets meer ‘macabere’ begrippen als vergankelijkheid zie ik schoonheid. Vergankelijkheid komt in veel van mijn werken aan bod en vormde ook het onderwerp van mijn bachelorproject. Het intrigeert me hoe iets vergaat, een hele nieuwe beweging in gang zet en dan weer in het geheel opgaat.’