Larissa: ‘Net als veel mensen zocht ik lang naar hoe ik in het leven wil staan. Daarover gaat dit zelfportret voor mij: je kan veel richtingen uitgaan, maar ze zijn altijd verbonden. De armen en benen in dit werk vinden elkaar weer, de cirkels symboliseren de verbinding met anderen. Op een bepaalde manier is alles wat ik maak een zelfportret. Ik wil iets vertellen en zet dat op een gevoelsmatige manier om in een werk. Er zit altijd een stuk van mezelf in.

Dit zelfportret is een linosnede. Ik experimenteer al langer met grafiek, maar mijn opleiding aan de Academie van Anderlecht bracht veel vrijheid in mijn grafiekwerk. Ik laat het medium steeds meer voor mij spreken. Ik omarm de fouten, meer nog: de fout is vaak de meerwaarde in het beeld.

De vorm is altijd mijn vertrekpunt. Ik begin bij een vorm die ik interessant vind en zoek naar de beweging die ik daarin wil brengen. Vanuit die basis bouw ik aan een harmonieuze constructie.

Ik haal veel inspiratie uit tekst en verzamel allerlei woorden en zinnen die mijn pad kruisen. Die verzameling is een leidraad bij een nieuw werk. Bepaalde woorden hebben voor mij een specifieke vorm. Het gebeurt ook dat een woord in een tekening terechtkomt, of in de titel.

Ik vind het heel tof om associatief te werken. Wanneer ik bijvoorbeeld illustreer bij een gedicht, maak ik associaties bij de belangrijkste woorden. Zo voel ik al snel waarover het gedicht voor mij gaat. Dat gevoel zet ik om in een beeldentaal. Vaak kom ik uit bij dit soort figuratief-abstracte constructies.

De laatste tijd ben ik erg bezig met de maatschappelijke relevantie van kunst: kunst kan mensen samenbrengen en zelfvertrouwen geven. Ik combineer het maken van werk met een sociaal engagement. Zo teken ik voor sociale projecten en ga ik in gesprek met jongeren voor een voorstelling over de taligheid in Brussel.’