Sven: ‘Applausibel’ is gemaakt met gevonden voorwerpen: een verkeersbord, onderdelen van een fiets, een naaimachine en afgietsels van handen. Handen die de indruk geven in elkaar te slaan. Er zijn gipsen en siliconen handen. Soms laat ik mensen handen kiezen. Ik plaats die op het werk en activeer dat door een duw op de pedaal. De beweging start. Zijn er twee gipsen handen gekozen, dan: Pats! De handen springen kapot. Vingers van gips vliegen in het rond. Stukken van de handen vallen op de grond. Geen applaus.

Ik zie mijn werk als een geheel aan communicerende vormen. Elk werk zorgt voor beweging, in zichzelf en naar andere nieuwe én oude werken toe. Ik zie al mijn acties als personages binnen een gesprek. Het is een bonte verzameling van verschillende perspectieven. Zo maak ik slingerbewegingen, ga ik heen-en weer tussen verschillende vormen, disciplines en media. Het fysieke beeld maken is als een sportief gevecht, met wederzijdse eerbied. En aanvaarding: als het beeld wint geef ik mezelf gewonnen. Dat heb ik graag, sportiviteit.'