Stephanie: ‘Na het plotse overlijden van mijn vader stootte ik, tijdens het leegmaken van zijn huis, op een doosje vol oude polaroids. Hij nam ze in de jaren 90, op verschillende werven waar hij als technisch ingenieur had gewerkt. Ik wist meteen dat ik er iets mee moest doen en besloot foto’s te maken met die beelden in gedachten. Ik sprokkelde een hoop van zijn spullen bij elkaar en begon daar kleine installaties mee te maken. Ik gebruikte objecten die me erg aan hem deden denken, herinneringen uit mijn jeugd en dingen die er op een bizarre manier in slaagden om zijn persoonlijkheid een beetje te weerspiegelen. Door mijn eenvoudige, speelse constructies tegenover zijn zakelijke polaroids te plaatsen, ontstond een allerlaatste dialoog. Soms fluisterden we, soms laaide het gesprek wat op. Maar het resultaat was een uitwisseling die me in staat stelde om de hevige emoties en fysieke pijn na zijn dood te kunnen verwerken. Het hele creatieve proces werkte helend en zorgde er tegelijk voor dat ik mijn eerste stappen zette als autonoom kunstenaar.

Serendipiteit is cruciaal in mijn manier van werken. Dat vreemde proces waarbij je een ongeplande, gelukkige ontdekking doet, speelt altijd mee als ik beelden verken, ontleed en opnieuw opbouw. Mijn werk is voortdurend in beweging, het draait om experimenteren, vaak falen maar altijd in een cadans blijven doorgaan. Dat ritme biedt mij de nodige innerlijke rust en focus om de toevalligheden in mijn werk te ontdekken. Hoewel ik niet graag met computers werk, hou ik van de snelheid van digitale fotografie. Die sluit goed aan bij mijn intuïtieve en experimentele werkwijze. Voor het bewerken van mijn foto's verkies ik een handmatige aanpak, waarbij ik de afbeeldingen meteen na het maken bewerk. Een goede printer is daarom onmisbaar. Ik heb ook vaak de indruk dat mijn beelden niet helemaal af zijn. Het lijken vaak aanzetten naar een volgende versie. Elk beeld roept weer mogelijke varianten op.’