Een dag uit het leven van Sebastiaan Van Doninck
Een doorsneedag in het bestaan van een kunstenaar, hoe ziet die eruit? Wat doet, denkt, ziet hij of zij? We vangen een glimp op aan de hand van enkele kunstzinnige vragen. Deze keer: Sebastiaan Van Doninck. Hij tekende al voor tal van geïllustreerde prentenboeken wereldwijd, in zijn kenmerkende signatuur. Recent gebruikt Van Doninck zijn praktijk vooral als kweekmedium voor fantastische, groteske schilderijen in een prettig gestoorde lijn.
De zon komt op. Welke kunstenaar mag met jou ontbijten?
‘Dana Schutz! Onlangs te zien in Musée d’Art Moderne in Parijs, een heuse ontdekking voor mij. Graag hoor ik deze dame vertellen over haar wilde, maar herkenbaar figuratieve manier van schilderen en beeldhouwen. Ook Grayson Perry opende een wereld voor mij met zijn beschilderde vaaskeramieken. En Jockum Nordström mag aansluiten als rolmodel/illustrator voor prentenboeken. Beslist een boeiend trio om de dag inspirerend te starten.
De zogenaamde werkdag start. Kan je je droomatelier in kleuren, geuren en parafernalia beschrijven?
Ik droom van een zuivere, zwevende architecturale structuur, opgebouwd met natuurlijke materialen. Er is een spectrum van zwartgeblakerd hout. Het atelier ligt aan een bosoever, een meer in Zweden met een zee van ronde stenen rondom. Binnen is er een open ruimte met genoeg indirect licht en plaats voor meerdere reeksen schilderwerk. Er staan lange tafels om voluit te kunnen tekenen en er is een rommelige hoek met oude postkaarten en folkloristische prullaria. Een immens archief met ladekasten maakt het atelier af en stockeert mijn geschiedenis.
Om 11u krijg je een bericht met de vraag: oude meesters of hedendaagse kunst?
Momenteel hou ik vooral van oude meesters. Gotische schilderkunst houdt me recent in de ban. Museum Unterlinden in Colmar was in die zin een openbaring. De humor, het groteske, maar ook de ietwat stroeve, aandoenlijke vormentaal. De grote hoofden uit proportie, de inkijk in de geschiedenis als een teletijdmachine. Magistraal! Eén werk in het bijzonder eiste al mijn aandacht op: ‘La légende de Saint Jacques. Le Miracle de la résurrection des poulets rôtis’, een olieverfschilderij uit 1480 van een onbekende meester uit Strasbourg. Het was tegelijk ook de directe inspiratie voor een resem schilderijen.
Middag: tijd voor een pauze en een moment om te contempleren: wat is kunst?
Wat een vraag! Kunst kan zoveel zijn. Een gedachte in een visuele vorm? Een figuur die een relatie aangaat met de toeschouwer? Een manier om de wereld te ordenen of te begrijpen? Een hele troost? Een houvast in de chaotische wildernis? Een steen in het duister? Of kunst is misschien gewoon ook van iedereen en de kern van onze menselijke natuur. Wie zal het zeggen…
Vieruurtje met tussendoortje: wie is de meest onderschatte hedendaagse kunstenaar?
De meeste hedendaagse prentenmakers worden zwaar onderschat, vooral in eigen land. Prentenkabinetten hebben we nochtans genoeg lijkt me. Alleen het lef ontbreekt nog. Wel is het hoopgevend dat iemand als Brecht Evens bijvoorbeeld in het Centre Pompidou een podium krijgt in een grootse expo rond graphic novel.
Stilaan schemering. Een gedachte borrelt op: wat als ik geen kunstenaar was?
Dan was ik danser, archeoloog of boswachter. Maar voor dans ben ik te stijf en voor archeologie heb ik geen geduld. Voor toezicht houden op een bos teken ik dus graag.
Sprong in het duister: welk kunstwerk mag men je als laatste avondmaal serveren?
Ik kies voor een schilderachtig duo: ‘De nieuwe generatie’ van Jan Toorop en ‘Boom in bloei’ van Frits Van den Berghe in het KMSKA. De atypische kleuren, de beweging van de verfstreken, het surrealistische tafereel en het huiselijke in het wilde … De werken blijven me biologeren. Gelukkig hangen ze in mijn achtertuin om bij leven en welzijn te kunnen savoureren.
Sebastiaan Van Doninck
°1979
Heeft een atelier in Zoersel.
Studeerde Illustratie aan Sint Lucas, Antwerpen.
